Brutalna rzeczywistość

Ten wpis może wydać się troszkę przytłaczający, ale mam nadzieję, że nie przeszkodzi Ci to w czytaniu. Niedawno, bo ponad trzy lata temu wszyscy uważali mnie za bardzo szczęśliwą osobę, jednak tak nie było. Po prostu tłumiłam w sobie wszystkie złe emocje, łzy wylewane litrami. Każda obelga była dla mnie ciosem prosto w serce, powodowała, że spadałam na dno, ale co było powodem niechęci innych osób w stosunku do mnie?

Oczywiście wygląd, pisząc to mam na myśli zbędne kilogramy, które powodowały, że wszyscy patrzyli na mnie jak na osobę, którą można wyzywać na każdym kroku, a ona nic na to nie powie. Tak też to mniej więcej wyglądało. Nie oznacza to, że słowa, które wtedy były kierowane do mnie "wpuściłam jednym uchem, a wypuściłam drugim", pamiętam je do dziś, przewijają się przez moje myśli jak jakaś klątwa.

"Jesteś tak gruba, że nie mogę objąć cię wzrokiem"
"Ty gruba, a w drzwiach się mieścisz?"
"Mówił ci ktoś kiedyś, że dla takich jak ty miłości nie ma?"

Takie i inne słowa były kierowane w moją stronę. Przykre, ale prawdziwe. Dodatkowo rysunki, które przedstawiały moją osobę również nie były zrobione z sympatii, a z chęci sprawienia mi przykrości. Nie rozumiem, sprawiało to tym osobą radość, a może satysfakcję?

Chodziłam załamana przez wiele tygodni, nie miałam chęci życia. Wszystko mnie dobijało, aż w końcu wzięłam się za siebie i diametralnie zmieniłam swój wygląd szkołę i podejście do ludzi. Wyszło mi to na dobre, od tego czasu nikt nie wytykał mnie palcami ani nie powiedział złego słowa na mój temat. Ehh jak wygląd dużo znaczy w tych czasach - smutne, ale prawdziwe. Nie oceniajmy książki po okładce, jej wnętrze może okazać się interesujące, a twoje słowa mogą jedynie zranić.