Ambicje, a rzeczywistość

Ambicje - czy czasem nas nie przerastają? Czy czasem nie staramy się za bardzo, a później cierpimy? Wiele pytań można by sobie zadać rozmawiając o ambicjach, ale jedno jest pewne, rodzą się one z potrzeby dorównania innym, lepszym od nas osobą lub z potrzeby dowartościowania się. W moim przypadku to drugie.

Władają mną chore ambicje osiągnięcia "czegoś" w życiu. Przykro mi, że nigdy nikt mnie nie doceniał, żadnej pochwały za dobrą ocenę czy wygrany konkurs. Teraz wszystko, co robię to tylko i wyłącznie dla siebie. Wiem, że dla nikogo innego. Potrzebne jest mi "spełnić się". Stawiam sobie strasznie wysokie poprzeczki przez co później cierpię i nie wytrzymuję psychicznie, ranię innych. Źle się z tym czuję, ale nie potrafię przestać. Jedyne co dałoby mi wytchnienie to szczere słowa zrozumienia - widzę, że się starasz, dasz radę osiągnąć swoje cele! Oby tak dalej! Brak mi osób, które by mnie wspierały, większość robię sama i tu jest mój błąd. Nie popełniajcie go.

"Am­bicja da­je znać o so­bie, kiedy jest zra­niona, a że po­wodów do jej zra­nienia jest do­syć, ciągle mu­simy z nią so­bie ja­koś radzić. Cały teatr społeczne­go ob­co­wania na niej się opiera, czy­li ona to jest siłą ciągnącą za sznur­ki naszej tragifarsy."