Nie ma kaleki, jest człowiek!

Niepełnosprawność przeszkadza w normalnym życiu, ale to nie znaczy, że mamy się załamywać. Patrząc na osoby z pewnymi defektami, niektórzy im współczują, a inny wyśmiewają się, ale czy choć raz pomyśleli o tym gdyby oni znaleźli się w takiej sytuacji?

Powiem Wam, że sama od dłuższego czasu zaczęłam się nad tym zastanawiać. Przecież życie jest takie nieprzewidywalne... mogę przechodząc przez ulicę zostać potrącona przez samochód i stracić rękę, nogę, a co gorsza życie, które jest tak cenne. Mogę już zawsze poruszać się na kółkach. Jestem świadoma, iż kiedyś moje życie może obrócić się o 180 stopni i trwale uszkodzić mój mózg przez co nie będę wstanie zrobić najmniejszego ruchu. Potrafię sobie wyobrazić chociaż w pewnym stopniu co przeżywa osoba niepełnosprawna fizycznie i psychicznie (jeśli tak to mogę nazwać). A ty, który teraz to czytasz, potrafisz?

Dlatego nie powinniśmy traktować takich osób jak wyrzutki, tylko okazać im współczucie (niekoniecznie traktując je jak ofiary losu, bo to w większości przypadków może to wydawać się upokarzające). Z drugiej strony osoba siedząca na wózku też nie jest "święta", ma własne życie, wzloty i upadki. Jest całkiem normalna poza jednym metalowym elementem "przyklejonym" do jej tyłka. To nie alien, tylko człowiek.

Na koniec chciałabym wam przedstawić Klaudię z bloga Ayuna, która z racji, iż utożsamia się z grupą osób, o której mówiłam, zgodziła się odpowiedzieć na klika pytań.

Ja: Piszesz na swoim blogu, że jesteś częściowo niepełnosprawna, jakie reakcje towarzyszą ludziom gdy im o tym mówisz? Są one raczej pozytywne czy negatywne?

Klaudia: Główną reakcją jest zaskoczenie, bo na pierwszy rzut oka nie widać po mnie żadnej wady. Ciężko powiedzieć czy ta reakcja jest pozytywna, czy negatywna, powiedziałabym, że neutralna, a towarzyszą temu najczęściej komplementy typu: "dobrze się trzymasz" albo "nie widać tego po tobie".

Ja: To bardzo miłe ze strony tych osób, jednak są jeszcze jacyś wartościowi ludzie na tym świecie! Kolejne pytanie, jakie chciałabym Ci zadać, to czy twój defekt(?) przeszkadza Ci jakoś w życiu codziennym?

Klaudia: Tak, przeszkadza. Nie było tak źle od zawsze, przed operacją czułam się świetnie, byłam bardzo wygimnastykowana, bez przeszkód mogłam zrobić np. mostek. Oprócz w wyglądzie zewnętrznym (no bo miałam garba i przekrzywione plecy) nie odczuwałam żadnych negatywów choroby. Jednak po operacji, choć minęły już trzy lata, nadal czuję ból w plecach, a wiele czynności codziennych sprawia mi trudność. Nie mówiąc już o tym, że wszystkie ćwiczenia typu mostek, skłony czy jakieś inne naciągania mięśni są niewykonalne. Pomimo tego uważam, że życie jest ważniejsze niż umiejętność dotknięcia stopą głowy.

Ja: No tak życie jest chyba ważniejsze. Na pewno przed i po operacji wspierało Cię wiele osób, masz jakąś taką "radę klucz" dla innych osobników w podobnej sytuacji jak Ty?

Klaudia: Oczywiście, najbliżsi byli obok. Moja rada, jeżeli też masz skoliozę i spodziewasz się operacji to po pierwsze się nie bój, nie ma czego. Byłam w tak cudownym szpitalu, że nawet bardzo przyjemnie wspominam pobyt tam. Wiadomo, że czasem operacje nie idą pomyślnie, ale z tego, co mi wiadomo, jest to bardzo mały procent. Ważne jest aby się psychicznie do tego przygotować i zdać sobie sprawę, że to będzie boleć. Bólu się nie oszuka, a myślę, że ze świadomością tego, co nasz czeka jest łatwiej. Jeżeli chcesz zrobić sobie tatuaż to szykujesz się na ból. Jeżeli planujesz dziecko, też szykujesz się na ból porodowy. Jeżeli nie potrafisz jeździć na nartach, a zamierzasz zjechać z samego szczytu szykujesz się na ból upadku

Pamiętajcie! "Jedyną niepełnosprawnością w życiu jest złe nastawienie"

A tutaj pytanie do was, moich czytelników, a co jeśli ból przyjdzie znienacka, jak sobie z nim poradzić?

***
Ps niedawno pisałam post gościnny u Natalii więc zapraszam do lekturki tutaj!